1 kwietnia 2018, Wiesław Janik

Po wykonaniu egzekucji poprzez ukrzyżowanie Pana Jezusa razem z dwoma złoczyńcami faryzeusze odetchnęli z ulgą. Pewni swego zwycięstwa, z satysfakcją świętowali Paschę.

Natomiast uczniowie Pana Jezusa oraz wszyscy, którzy uwierzyli, że to On jest tym obiecanym Mesjaszem, pełni lęku, przygnębienia i rezygnacji, skupieni w małych grupkach, płakali. Spełniło się to, co Jezus, ich Nauczyciel, wcześniej im przepowiedział: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Wy płakać i narzekać będziecie, a świat będzie się weselił. Wy smutni będziecie, ale smutek wasz w radość się zamieni” (Jan 16, 20). Tak się też stało – ich smutek przemienił się w radość, natomiast radość wrogów Jezusa z Nazaretu przerodziła się w przerażenie i panikę, a to dlatego, bo w niedzielny poranek Bóg dokonał wielkiego i niepowtarzalnego dzieła: wzbudził z martwych swego Syna, Jezusa Chrystusa! Chrystus zwyciężył! Alleluja!
    Na dowód tego anioł posłany z nieba odwalił wielki kamień od grobu, aby wszyscy zobaczyli, że grób jest pusty. Zatrzęsła się ziemia, a żołnierze strzegący grobu z przerażenia upadli jak martwi. Tenże anioł oświadczył kobietom, które przyszły do grobu wczesnym rankiem, że Chrystus zmartwychwstał. Nakazał im również, aby poinformowały o tym uczniów Jezusa: „A idąc spiesznie powiedzcie uczniom Jego, że zmartwychwstał i oto poprzedza was do Galilei, tam Go ujrzycie: oto powiedziałem wam” (Mat. 28, 7). Z wielkim przeżyciem i radością biegły z tą dobrą nowiną, a tu nagle stanął na ich drodze sam zmartwychwstały Jezus i pozdrowił je mówiąc: „Wy się nie bójcie”.
    Dalej Biblia informuje nas, jakie były reakcje tych, którzy tę wiadomość otrzymali: niedowierzanie, konsternacja, niepewność, aż nadszedł moment, że sam Jezus stanął nagle wśród nich i powiedział: „Pokój wam”.
    Trudno sobie wyobrazić, jaką obecni tam przeżyli radość, zdumienie, a niektórzy i niedowierzenie. Ten poranek, gdy Chrystus zmartwychwstał, był najwspanialszy i najwartościowszy dla całego świata, wszystkich ludzi i całego Nieba. Zmartwychwstania Pana Jezusa nie możemy porównywać ze zmartwychwstaniem Łazarza, młodzieńca z Naim czy innych, których Chrystus wzbudził z martwych. A to dlatego, że oni za jakiś czas znowu musieli umrzeć, natomiast Chrystus został wzbudzony w duchowym i chwalebnym ciele i już nie podlega śmierci, ale żyje wiecznie. Tak jest napisane: „Wiedząc, że zmartwychwzbudzony Chrystus już nie umiera, śmierć już nad nim nie panuje. Umarłszy bowiem, dla grzechu raz na zawsze umarł, a żyjąc, żyje dla Boga” (Rzym. 6, 9-10).
    Należy więc, drodzy czytelnicy, mocno podkreślić to, że fakt zmartwychwstania Pana Jezusa ma ogromne znaczenie dla nas, ludzi, gdyż przez ten fakt, Jego męczeńskiej śmierci, a następnie zmartwychwstania, otwarła się możliwość wybawienia od naszych grzechów, śmierci duchowej i potępienia. Możliwość pojednania z Bogiem, nowonarodzenia oraz przywileju zmartwychwstania ku życiu wiecznemu. Gdyby Chrystus nie powstał z martwych, to bylibyśmy w takim położeniu jak powiedział ap. Paweł: „ A jeśli Chrystus nie został wzbudzony, daremna jest wiara wasza i jesteście jeszcze w grzechach swoich. Zatem i ci, którzy zasnęli w Chrystusie, poginęli” (1 Kor. 15, 17-18). Niech będą dzięki Panu Bogu i Panu Jezusowi, że zmartwychwstał, gdyż dzięki temu dokonane zostały następujące fakty:
- Chrystus rozbroił nadziemskie władze oraz zwyciężył śmierć i szatana. Odebrał mu również klucze piekła i śmierci. Czytamy o tym w Kol. 2, 13-15, a także w Obj. Jana 1, 17-18.
- Dana mu została wszelka władza i moc na niebie i na ziemi (Mat. 28, 18 oraz Efez.1, 20-23).
- Stał się pierwiastkiem zmartwychwstania dla wszystkich tych, którzy w Niego uwierzyli i przyjęli jako osobistego Zbawiciela (Kol. 1, 17-18 i 1 Kor. 15, 20-23).
- Jako Arcykapłan jest pośrednikiem między nami i Bogiem. „Takiego to przystało nam mieć arcykapłana świętego, niewinnego, nieskalanego, odłączonego od grzeszników i wywyższonego nad niebiosa” (Hebr. 7, 24 -27).
- Dana nam jest łaska i pewna obietnica na zmartwychwstanie w Chrystusie.
Ap. Paweł w nauce o zmartwychwstaniu objaśnia tę tajemnice tak: „Skoro bowiem przyszła przez człowieka śmierć, przez człowieka też przyszło zmartwychwstanie. Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni. Każdy w swoim porządku, jako pierwszy Chrystus, a potem ci, którzy są Chrystusowi w czasie Jego przyjścia” (Kor. 15, 17-23).
    Drodzy czytelnicy! Jaka wspaniała, żywa nadzieja nam przyświeca dzięki zwycięstwu Jezusa Chrystusa. Trzymajmy się jej mocno jako kotwicy duszy, aż do objawienia się naszego Pana jako Oblubieńca. A teraz chwała Jemu i cześć! Alleluja!
    Chcę jeszcze zwrócić uwagę wszystkich czytelników na bardzo ważną sprawę, a mianowicie na słowa, które Jezus wypowiedział osobiście do swoich uczniów po swoim zmartwychwstaniu. Są one bardzo ważne i aktualne również dla nas w obecnym czasie. A więc zapoznajmy się z nimi:
1. „Nie bójcie się”. To jest bardzo ważne stwierdzenie. Od czasu zmartwychwstania Pana Jezusa już nie musimy się bać żadnych przeciwników, a nawet śmierci fizycznej. „Jeśli Chrystus jest w nas, to kto przeciwko nam” (Hebr. 2, 15). Bać się należy jedynie Boga.
2. „Pokój wam”. Pokój jest ogromnym bogactwem dla człowieka. Prawdziwy pokój Boży przewyższa wszelki rozum i on strzeże naszych myśli i serca w Chrystusie Jezusie (Filip. 4, 7- 9).
3. „Nie oddalajcie się z Jerozolimy, lecz oczekujcie obietnicy Ojca, o której słyszeliście ode mnie. Jan bowiem chrzcił wodą, a wy po niewielu dniach będziecie ochrzczeni Duchem Świętym”. Tak, ta łaska i Duch Święty jest dla wszystkich powołanych do społeczności z Bogiem (Dz. 2, 38-39).
4. „Dana mi jest wszelka moc na niebie i na ziemi”. Bóg postanowił i dał swojemu Synowi wszelką moc i władzę, i ustanowił go Królem królów i Panem panów. Darował mu też imię, które jest ponad wszelkie imię, aby na Jego imię skłoniło się wszelkie kolano na niebie i na ziemi (Filip. 2, 9-11).
5. „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.” To polecenie dotyczy wszystkich pracowników do tego powołanych oraz tych, którzy stali się już uczniami Chrystusa aż do zakończenia czasu zbawiennej łaski.
6. „ Uczcie ich wszystkiego, co wam przykazałem”. Każdy uczeń musi się ustawicznie uczyć. Do zdobywania nauki potrzebni są nauczyciele. Dlatego też w tym celu Chrystus ustanowił w swoim kościele między innymi pasterzy i nauczycieli, którzy zobowiązani są do tego, aby przekazywali pełną naukę zawartą w Biblii (Efez. 4, 11-14 oraz Dz. 20, 26-28).
7. A na koniec pozostawił taką obietnicę: „A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata”. Chwała Panu Jezusowi, że nigdy nie zostawi samych tych, którzy mu uwierzyli i zaufali. To On sam zagwarantował mówiąc: „Nie zostawię was sierotami, przyjdę do was” (Jan 14, 18-23). „I gdy to powiedział, a oni patrzyli, został uniesiony w górę i obłok wziął go sprzed ich oczu” (Dz. 1, 9).
    Kończąc rozważanie tego chwalebnego i niepowtarzalnego wydarzenia, chcę wszystkich zachęcić do wdzięczności dla Boga i Pana Jezusa Chrystusa i oddawania Mu należnej chwały takiej, jaka oddawana jest Mu w niebie. Czytamy o tym w Obj. Jana 5, 1-14: „I mówili głosem donośnym: Godzien jest ten Baranek wziąć moc i bogactwo, mądrość i siłę, i cześć i chwałę i błogosławieństwo”.
    W takim duchowym stanie, pełni wiary, nadziei, oczekiwania, biegnijmy wytrwale do wyznaczonego celu, patrząc na Jezusa, sprawcę i dokończyciela wiary, który zamiast doznać należnej mu radości, wycierpiał krzyż, nie bacząc na jego hańbę, usiadł na prawicy tronu Bożego (Hebr. 12, 1-3).