1 kwietnia 2015, Wiesław Janik

Jest wiele pytań dotyczących chrztu wodnego: Czym w rzeczywistości jest chrzest? Jakie ma on znaczenie dla mojego zbawienia? Czy wiara ma jakiś związek ze chrztem, a jeśli tak, to jaki?

Należy tu wspomnieć, że istnieje wiele różnych opinii dotyczących chrztu. Jedynej i prawdziwej odpowiedzi na ten temat udziela Pismo Święte. Dzięki niemu prawidłowo zrozumiemy wartość i znaczenie chrztu oraz poznamy właściwą drogę do zbawienia.

    Już sam fakt, że i Jezus przed rozpoczęciem swojej misji dał się ochrzcić przez Jana Chrzciciela w rzece Jordan, wskazuje na to, że nauka dotycząca chrztu wiary jest punktem wyjściowym dla każdego chrześcijanina. W czasie studiowania Nowego Testamentu zauważymy też, iż pierwszą podstawową treścią nauczania w zborach była nauka dotycząca wiary, pokuty i chrztu wodnego. W bardzo poważny i dokładny sposób wdrażanie w praktyczne działanie było przykazanie Pana Jezusa dane apostołom po Jego śmierci i zmartwychwstaniu: „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkiego narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” (Ew. Mateusza 28: 19-20).
   Pierwszym zasadniczym warunkiem, aby ktoś zapragnął być ochrzczony chrztem wiary i aby można było tego dokonać, jest głoszenie ludziom Ewangelii, czyli radosnej nowiny dotyczącej wiary w Boga i Jezusa Chrystusa oraz zbawiennej wartości Jego ofiary i zmartwychwstania. Biorąc pod uwagę wyżej wspomniane przykazanie, widzimy, że nakaz Jezusa, aby uczyć nowo nawróconych, dotyczy uczenia dwuzakresowego: nauka przed udzieleniem im chrztu i nauka po jego udzieleniu. Jest to uzasadnione tym, że osoby nawrócone muszą przed przyjęciem chrztu właściwie zrozumieć istotę i cel tego aktu wiary, któremu mają się świadomie i dobrowolnie poddać. Natomiast po chrzcie nadal należy kontynuować naukę z zakresu uczniostwa oraz życia w wierze, posłuszeństwie i świętości. Ap. Piotr w swoim liście napisał: „Odrzuciwszy więc wszelką złość i wszelką zdradę, i obłudę, i zazdrość, i wszelką obmowę jako nowo narodzone niemowlęta, zapragnijcie nie sfałszowanego duchowego mleka, abyście przez nie wzrastali ku zbawieniu, gdy żeście zakosztowali, iż dobrotliwy jest Pan. Przystąpcie do niego, do kamienia żywego, przez ludzi wprawdzie odrzuconego, lecz przez Boga wybranego jako kosztowny. I wy sami jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa” (I List Piotra 2, 1-5).
      Drugi warunek udzielenia chrztu wiary osobie studiującej Ewangelię jest przedstawiony w Dziejach Apostolskich: „A gdy to usłyszeli, byli poruszeni do głębi i rzekli do Piotra i pozostałych apostołów: Co mamy czynić, mężowie bracia? A Piotr do nich: Opamiętajcie się i niechaj się każdy z was da ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a otrzymacie dar Ducha Świętego” (Dz. Ap.2: 37-38). Jest tutaj wyszczególniona reakcja ludzi słuchających. „Co mamy czynić?” Tak, osoba słuchająca musi coś zrobić ze swojej strony. Odpowiedź jest jasna: „Opamiętajcie się!”, czyli pokutujcie. Człowiek mający świadomość swej grzeszności, dobrowolnie i zdecydowanie musi podjąć decyzję o zerwaniu z dotychczasowym grzesznym życiem. Nie ma możliwości, aby żyć dla Boga na dotychczasowych, świeckich zasadach. Opamiętanie się, zerwanie z grzechem i podjęcie decyzji życia zgodnych z normą biblijną muszą nastąpić jeszcze przed chrztem wiary. Jan Chrzciciel wyraźnie zganił tych, co tylko z powodu strachu przed karą chcieli dać się ochrzcić. Powiedział im: „Wydajcie owoc pokuty!”
      Następnym warunkiem, aby można dokonać aktu chrztu, jest wiara zainteresowanej osoby. Pan Jezus wyraźnie powiedział: „Kto uwierzy i ochrzczony zostanie, będzie zbawiony, ale kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Ew. Marka 16:16). W innym miejscu Biblii znajdujemy słowa: „Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu; kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go szukają” (List do Hebrajczyków 11:6).
      Możemy więc z tego jasno zrozumieć, że osobista wiara i chrzest w pierwszej kolejności decydują o zbawieniu człowieka. Wiara i chrzest jest czymś nierozłącznym. Napisane jest, że wiara bez uczynków jest martwa. Pierwsze uczynki człowieka, który uwierzył prawdziwie, to pokuta, nawrócenie, wyznanie grzechów, odrzucenie z serca i życia wszystkiego co nieczyste i nie pochodzące od Boga. Apostoł Paweł w nauce podał zalecenie: „Albowiem objawiła się łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi, nauczając nas, abyśmy wyrzekli się bezbożności i światowych pożądliwości i na tym doczesnym świecie wstrzemięźliwie, sprawiedliwie i pobożnie żyli” ( List do Tytusa 2:11-12).
      Kolejnym etapem jest przyjęcie w wierze aktu chrztu. Bez wiary sam akt chrztu nie ma wartości ani dla danego człowieka, ani też przed Bogiem. Może ktoś zapyta: w co lub komu mam uwierzyć? Biblia ściśle określa czego ma dotyczyć nasza wiara. Przede wszystkim należy wierzyć w Boga i Bogu. Pan Jezus powiedział tak: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, kto słucha słowa mego i wierzy temu, który mnie posłał, ma żywot wieczny i nie stanie przed sądem, lecz przeszedł ze śmierci do żywota” (Ew. Jana 5:24). Następnie „Rzekli więc do niego: Cóż mamy czynić, aby wykonywać dzieła Boże? Odpowiedział Jezus i rzekł im: To jest dzieło Boże: wierzyć w tego, którego On posłał” (Ew. Jana 6: 28-29).
      Tak, wiara w Boga i Jezusa Chrystusa jest fundamentem i punktem wyjściowym do wszelkich duchowych i życiowych przemian. Filip głosił Ewangelię dla dworzanina królowej Etiopii, ten uwierzył i zapragnął chrztu: „Oto woda, cóż stoi na przeszkodzie?” Odpowiedź była jasna: „Jeśli wierzysz z całego serca, to nie ma przeszkody. Ten odpowiedział: Wierzę, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, i stało się”.
      Podsumowując powiedzmy sobie, że Biblia podaje nam bardzo ważne aspekty prawdziwej wiary: 
- musisz wierzyć, że Jezus jest Chrystusem, tym obiecanym Mesjaszem. 
- musisz wierzyć, że ofiara Jezusa Chrystusa jest jedyną ceną dla przebaczenia grzechów, pojednania z Bogiem, wyzwolenia z niewoli grzechu. 
      Teraz odpowiedzmy sobie na pytanie, jaka przemiana dokonuje się w człowieku, który prawdziwie uwierzył i dał się ochrzcić?
      Po pierwsze zostaje człowiek uwolniony od grzechów przez moc krwi Jezusa Chrystusa. „Przykazano też, abyśmy ludowi głosili i składali świadectwo, że On jest ustanowionym przez Boga sędzią żywych i umarłych. O nim to świadczą wszyscy prorocy, iż każdy, kto w Niego wierzy, dostąpi odpuszczeni grzechów przez imię jego” (Dz. Ap. 10;42-43). 
      Następnie w chrzcie wodnym zanurzeni jesteśmy wraz z Chrystusem w śmierć i zmartwychwstanie do nowego, duchowego życia. „Czy nie wiecie, że my wszyscy, ochrzczeni w Chrystusa Jezusa, w śmierć jego zostaliśmy ochrzczeni? Pogrzebani tedy jesteśmy wraz z nim przez chrzest w śmierć, abyśmy jak Chrystus wskrzeszony został z martwych przez chwałę Ojca, tak i my nowe życie prowadzili. Bo jeśli wrośliśmy w podobieństwo jego śmierci, wrośniemy również w podobieństwo jego zmartwychwstania, wiedząc to, że nasz stary człowiek został wespół z nim ukrzyżowany, aby grzeszne ciało zostało unicestwione, byśmy już nadal nie służyli grzechowi; kto bowiem umarł, uwolniony jest od grzechu. Jeśli tedy umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że też z nim żyć będziemy, wiedząc, że z martwych wzbudzony Chrystus już nie umiera, śmierć nad nim już nie panuje. Umarłszy bowiem, dla grzechu raz na zawsze umarł, a żyjąc, żyje dla Boga. Podobnie i wy uważajcie siebie za umarłych dla grzechu, a za żyjących dla Boga w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rzym. 6;3-11). 
      Zanurzenie w wodzie podkreśla pogrzeb starego człowieka wraz z jego poprzednim, grzesznym życiem, a także powstanie do nowego życia razem z Chrystusem. „Wraz z nim zostaliście pogrzebani w chrzcie, w którym też zostaliście wespół wzbudzeni przez wiarę w moc Boga, który go wzbudził z martwych. I was, którzy umarliście w grzechach i w nieobrzezanym ciele waszym, wespół z nim ożywił, odpuściwszy nam wszystkie grzechy; wymazał obciążający nas list dłużny, który się zwracał przeciwko nam ze swoimi wymaganiami, i usunął go, przybiwszy go do krzyża” (Kol. 2;12-14). 
      W tym akcie dokonuje się pełne narodzenie z wody i Ducha, o którym powiedział Pan Jezus do Nikodema. „Odpowiadając Jezus, rzekł mu: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego. Rzekł mu Nikodem: Jakże się może człowiek narodzić, gdy jest stary? Czyż może powtórnie wejść do łona matki swojej i urodzić się? Odpowiedział Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego. Co się narodziło z ciała, ciałem jest, a co się narodziło z Ducha, duchem jest” (Ew. Jana 3;3-6). 
      Być ochrzczonym w Chrystusa, znaczy uwierzyć w Chrystusa. Na podstawie wiary, pokuty, nowego narodzenia, jako nowe stworzenie zawrzeć z Bogiem przymierze w akcie wiary ku życiu wiecznemu. Następnie jako dziecko boże naśladować Jezusa i stawać się do Niego podobnym w codziennym życiu oraz wzrastać duchowo i przynosić trwałe owoce ducha. „Nie wy mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was, abyście szli i owoc wydawali i aby owoc wasz był trwały, by to, o cokolwiek byście prosili Ojca w imieniu moim, dał wam” (Ew. Jana 15;16). 
      Należy jeszcze wspomnieć o dwóch bardzo ważnych sprawach. Osobie, która przyjęła chrzest, Bóg daje swoją pieczęć: chrzest Duchem Świętym: „A ponieważ jesteście synami, przeto Bóg zesłał Ducha Syna swego do serc waszych, wołającego: Abba, Ojcze!” (Gal. 4;6) oraz: „W nim i wy, którzy usłyszeliście słowo prawdy, ewangelię zbawienia waszego i uwierzyliście w niego, zostaliście zapieczętowani obiecanym Duchem Świętym,  który jest rękojmią dziedzictwa naszego, aż nastąpi odkupienie własności Bożej, ku uwielbieniu chwały jego” ( Ef. 1;13-14).
      Apostoł Piotr w kazaniu mówił: „Opamiętajcie się i niechaj się każdy z was da ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a otrzymacie dar Ducha Świętego. Obietnica ta bowiem odnosi się do was i do dzieci waszych oraz do wszystkich, którzy są z dala, ilu ich Pan, Bóg nasz, powoła” (Dz. Ap. 2;38-39). Dar ten pochodzi od Boga i udziela go bezpośrednio Jezus Chrystus tym, którzy Go przyjęli. Jest on niezastąpiony czymkolwiek innym w życiu ucznia Chrystusa, a potrzebny jest do prowadzenia zwycięskiego życia, wydawania owoców i sprawowania służby.

      Następna uwaga dotyczy niebiblijnych nauk, twierdzeń tych, którzy praktykują chrzest malutkich dzieci. Jest to obrzęd niezgodny z nauczaniem Jezusa i Apostołów i nigdy nie będzie uznany jako ważny przez Boga. Logicznym jest stwierdzenie, że malutkie dziecko nie jest w stanie rozumieć, wierzyć, wyznawać grzechów oraz podejmować przed Bogiem ważnych decyzji dotyczących życia wiecznego.
      Jeżeli jeszcze nie uwierzyłeś i nie podjąłeś decyzji o poddaniu się chrztowi wiary, nie zwlekaj, bo bez tego nie możesz nawet zobaczyć królestwa Bożego.